De mensen en hun Mauritshuis
"Hadden we onze woonkamer destijds maar nooit laten moderniseren"
Roel Koolhof woont vanaf 1959 in de straat en zijn vrouw Hannie sinds 1964.
Samen hebben ze hier vier kinderen grootgebracht, maar die zijn nu al lange
tijd het huis uit. Ze bewonen nu met zijn tweeën het hele pand, hoewel
ze van de bovenste verdieping nog maar weinig gebruik maken. Ze houden van
de ruimte en de klassieke sfeer. "Nieuwe huizen vind ik niet zo prettig"
zegt Hannie. De woonkamer heeft eind jaren zestig een grondige renovatie ondergaan.
Gemoderniseerd, zoals dat toen heette.
"Hadden
we dat maar nooit gedaan", verzucht Hannie nu. "Er zaten zoveel
scheuren in het plafond en mijn man rookte toen nog veel dus hebben we er
schrootjes in laten zetten." Gelukkig is het plafond op de eerste verdieping
nog in oude stijl. Recent hebben ze dat perfect laten opknappen. In de woonkamer
herinnert een belletje voor de dienstbode nog aan lang vervlogen tijden, toen
er een hoofdcommissaris van de politie woonde. Vooral toen de kinderen nog
thuis woonden miste Hannie een achterom voor de fietsen. Zolang ze nog goed
ter been zijn maken ze geen aanstalten om te verhuizen. "Er zijn maar
weinig mooie appartementen voor ouderen in de buurt."
De mensen en hun Mauritsstraat
"Ik ga liever tennissen dan naar een kastje zitten turen"
"Vroeger waren de bewoners wat bekakter dan nu. We hebben veel mensen
om ons heen zien vertrekken. Toen ik hier net kwam wonen heb ik eindeloos
naar speelkameraadjes voor mijn kinderen gezocht. Er waren alleen maar oudere
kinderen. Met mijn leeftijd hang ik net een beetje tussen twee generaties
in. Nu zijn er weer veel jonge gezinnen." De Mauritswebsite heeft Hannie
nog nooit gezien. "Voor mij hoeft de computer niet meer.
Elke week met Roel naar de tennisbaan
Ik ga liever tennissen dan naar een kastje zitten turen." Zo gemakkelijk
komt ze er niet van af: haar zonen zullen haar binnenkort toch een pc in de
maag splitsen. De discussie over het betaald parkeren volgt ze op de voet.
Roel en zij hebben nooit een auto bezeten. De NS brengt hen overal waar ze
maar willen en de fiets en de tennisbaan houden hen in beweging. "Betaald
parkeren zou voor mij een ramp zijn. Mijn vriendinnen die een middagje komen
bridgen, moeten dan ineens gaan betalen. Ik vind dat het mijn bezoek belemmert.
Ik hoor ze al zeggen: "Is het bij jou betaald parkeren? Kom dan maar
naar mij toe." "En hoe zit dat met kinderen die een weekendje komen
logeren?" De mensen verkijken zich in haar ogen op de problematiek. Er
is altijd nog wel een plekje te vinden.
Als bijnaburen hebben ze de overlast van Huize
Willum vanaf het begin meegemaakt. Hannie neemt geen blad voor de mond:
"Als ik naast hen had gewoond, was ik allang gevlucht." Over haar
belevenissen met dit roemruchte studentenhuis kan de lezer alles te weten
komen in de reportage die (binnenkort) elders op deze website is te vinden.
Zondagse en doordeweekse tennisschoenen van Hannie
en Roel