Liefde op het eerste gezicht
Ze zochten een huis, Karen Biesterveld (37) en Peter Seegers (38). Het appartement bij het Ledig Erf werd te klein en het dakterras te hoog voor dochter Sam (3), die toen net ging lopen. Veel van hun vrienden vertrokken naar Bunnik, Houten en Leidserijn. Maar Karen en Peter wilden de stad eigenlijk niet uit.

Daarom zetten ze op een goede dag, nu twee jaar geleden, de computer aan en zagen dat er een huis te koop stond in de Mauritsstraat. ‘Wij dachten: maar dáár kunnen wij helemaal niet wonen. Te groot,’ zei Karen. ‘Te duur’, zei Peter. Maar toen ze er natuurlijk toch even langs fietsten en enigszins besmuikt naar binnen gluurden zagen ze het meteen: Dit Is Ons Huis. Ze hebben zelfs geen enkel ander huis meer bekeken. Het was liefde op het eerste gezicht.




Behalve de keuken hoefde er ook niks verbouwd te worden. Het huis was al helemaal gerenoveerd. ‘Wel alles gestuct. En geschilderd’, moppert Peter; ‘wel zes weken lang.’ Ze schilderden dan ook alles, zelfs de kelder. ‘Want als je het nu niet doet...’, zeiden ze tegen elkaar.

Karen, die in het onderwijs zit, had zich veel van het straatleven voorgesteld. ‘Het zag er erg leuk uit, het straatfeest op de website. Dus wij verheugden ons al op jaarlijkse feesten. Wij wilden wel taarten gaan bakken.’ Want hoewel iedereen erg vriendelijk is en praatjes maakt op straat, en komt waarschuwen als er dakpannen afwaaien tijdens een storm, is er verder niet zoveel contact. Als de verslaggever ter verontschuldiging opmerkt dat het organiseren van een straatfeest best veel tijd kost, werpt Peter zich spontaan als organisator op.



Karen: ‘Vooral voor Sam is het jammer. Aan deze kant van de straat wonen haast geen kinderen van haar leeftijd. Over het kruispunt met de Dillenburgstraat wel, maar ja, daar ga je toch ook niet spontaan aanbellen van hee, Sam zoekt vriendjes!’
Waarom eigenlijk niet, mijmert Peter. We zouden ook met een kinderstraatfeest kunnen beginnen. En dan een kinderlijst maken met alle kinderadressen. ‘Als Sam zich dan straks verveelt dan bladeren wij daar even in en dan roepen we: okee, ga vanmiddag maar naar nummer 24 op de lijst.’



Nu we het er toch over hebben, Peter heeft nog meer wensen. Een straatvolleybalteam bijvoorbeeld. Hij heeft duidelijk energie over naast zijn baan bij een projectontwikkelaar. ‘En mijn vaste vrijdag met Sam’, laat hij noteren. Dat hij die vierdaagse werkweek in zijn beroep heeft kunnen regelen is een buitenkans, waar zowel Peter als Sam enorm van genieten.
Karen zit een beetje om Peters plannen te lachen. Zelf speelt ze sinds kort saxofoon, maar daar heeft ze nog geen clubje voor nodig. ‘Maar schrijf toch maar op, want dat hebben de buren vast al wel gemerkt.’
          

KK, januari 2007

<<<terug