Kamillethee

Ik heb een hekel aan kamillethee. Geef mij maar pepermunt, jasmijn of desnoods Droom Van Utrecht (Abraham Mosterd). Kamille is mij te rustig. Net als onze straat. Die kan ook zo akelig rustig zijn. Soms lijkt het zelfs wel of er niemand woont. Ik weet dat niet waar is, we wonen er allemaal. En toch kan het zomaar gebeuren dat je je naaste buren een halfjaar niet ziet. Laat staan spreekt. Zeker, elke dag staan er andere auto's voor je raam. Er is dus beweging. Er wordt geleefd. Of in elk geval auto gereden.

In de zomer valt het nog wel mee. Zodra in het voorjaar de aarde openbarst en in enkele dagen alle tuinen hult in een lichtgroen vreugdewaas stormen we allemaal naar buiten. Dan wordt de achtertuin een kamer en spreken we elkaar over de schutting. Gezellig. Maar bij de eerste regendruppels in de herfst is dat voorbij.

Gek. We hebben ‘s zomers toch veel te bespreken. Wij mensen lijken überhaupt allemaal veel meer op elkaar dan dat wij van elkaar verschillen. Vaak heb ik het idee dat wij allen parallelle levens leiden. Rond half negen rijden tientallen moeders en vaders uit onze straat allemaal op en neer naar school. Rond half zeven verkeren wij allemaal in de buurt van het fornuis. En daarna lezen de meesten van ons ook nog eens dezelfde krant. Soms denk ik zelfs dat het idee van de kibboets nog zo slecht niet is. Waarom allemaal afzonderlijk in je eigen potje roeren als je ook aan kunt schuiven bij een voortreffelijke gezamenlijke maaltijd? Bedenk eens wat een tijdwinst dat op zou leveren.

Niet dat ik dat hier nou meteen wil bepleiten. Elke dag met alle straatgenoten samen eten zou misschien net iets teveel van het goede zijn. Maar laten we dan simpel beginnen. Met af en toe voorzichtig een kopje thee bij de buren, in de winter.

Desnoods kamillethee...

2 maart 2009
Mau van Straaten