De oude Es

Wat had Ad Huiding een bekijks, toen hij op woensdag 16 februari de 25 jaar oude Es velde voor het huis van Gerard en Barbara. Ze hadden ons al netjes voorbereid op de website dat dit drama ging gebeuren. De boom knaagde aan de fundamenten van hun huis.
Het kon zo niet langer meer. En daar was Ad het hartgrondig mee eens.

Al tien jaar lang zit hij in dit vak. Dag in dag uit klimt hij in de hoogste boom om als het ware euthanasie te plegen op de natuur. Toegerust met een speciaal tuig klimt hij behendig als een indiaan naar het topje van de stam, tot waar het nog safe is. Het kost hem ongeveer anderhalf uur om alle takken systematisch af te zagen. Keurig vallen ze op de stoep, op een paar na, die de straat blokkeren. Een mevrouw in een SUV verwijdert boos de obstakels.
Van alle kanten wordt er gefotografeerd. Ondanks de kou nemen buren de tijd om bij te praten en ervaringen uit te wisselen over de bomenvrienden die zij hebben moeten laten inslapen. Het drama is nog van hun gezichten af te lezen, als ging het hier om tragische sterfgevallen.
"Het snijdt je toch in je ziel", merkte één van hen op. Bij mij niet. Denkend aan mijn metershoge Esdoorn in de achtertuin, keek ik vooral jaloers naar deze rappe "kapper". Ik vernam dat essen en esdoorns veel ongedierte in de tuin veroorzaken.
Aha. Dat had ik altijd al gedacht.


Maar tot nu toe kan ik mijn man er niet toe vermurwen om ons exemplaar te laten vellen.
"Als de boom weggaat, dan ga ik ook", roept hij al jaren.
Eerst maar bij Gerard geïnformeerd of de gemeente zoiets gratis doet. Domme vraag en dat wist ik natuurlijk wel. Het blijkt ook een langdurige procedure.
Via internet dien je een vergunning aan te vragen. Een bomenspecialist komt bij je langs om de situatie in ogenschouw te nemen. Dan verschijnt de aankondiging van het gebeuren in het Weekblad "Ons Utrecht'. (Een blad dat wekelijks hoort te worden verspreid, maar dat onze straat merkwaardigerwijs over het hoofd ziet. Gerard vertelt me dat hij het eens in de gaten heeft gehouden. Drie weken achtereen belde hij met het wijkbureau om te melden dat hij het blad weer niet had ontvangen. Nu sturen ze het hem per post.)
Zes weken lang hadden we bezwaren mogen indienen. Jammer, te laat.

Al met al ben je er wel een maand of drie mee zoet, voor dat Ad met zijn zaag voor de deur staat.

Ondertussen is hij al een tijdje bezig de stam in hapklare brokken af te zagen. Nog even en de klus is geklaard. Ik verneem dat Ad in zijn vrije tijd mee doet aan het Nederlands Klimkampioenschap. Hij is al vier keer vierde geworden. Men klimt in heuse hoge bomen, als ik het goed begrijp, en dan gebeurt er iets met lintjes en/of belletjes die aangeraakt moeten worden. Klimmen is zijn lust en zijn leven en als hij niet getrouwd was geweest, dan was hij zeker ook internationaal gegaan, zoals de nummers 1 t/m 3 doen. (Veel leuker toch dan dat pijltjesschietgedoe van Barnie, en je blijft er slank bij).

"Maar dan zien ze me thuis te weinig" verzuchtte hij. Hij is vanmiddag ingenomen met alle aandacht van de straat en vooral ook de mooie plaatjes die het oplevert: "Leuk, dan kan mijn vrouw ook eens zien hoe ik bezig ben tijdens mijn werk".
Ad weet nog niet dat ik hem binnenkort een keer uitnodig op de koffie. Ik heb zijn e-mailadres al gescoord.

PB


Zeg zaagmeneer, hoe moet mijn jeep nu langs uw takken...