Nog niet zolang geleden liep ik op een vries-ochtend het Wilhelminapark in. Het gras was wit, ijs op het water, een groot eendenwak en rijp op de bomen. Je zult het misschien raar vinden maar ik had mijn verrekijker bij me. Dat kwam omdat ik de ochtend ervoor allemaal kwetterende vogeltjes hoog in een boom had zien zitten. Ik kon ze niet goed zien. Gewoon te klein en te ver weg. Toen dacht ik dus: "morgen een verrekijker mee, ze zullen er vast wel weer zitten". En ja hoor, ook deze ochtend zat daar boven in diezelfde boom op het eilandje in de Wilhelmina-vijver en groep kwetterend grut.
Ik trok mijn verrekijker en zag al gauw dat het een stuk of tien sijsjes waren. Kleine geelgroene zangertjes die je niet zo vaak in ons park ziet.
Zo stond ik daar dus een beetje naar de toppen van de bomen te turen, totdat ik het idee kreeg dat de omstanders mij wel een merkwaardige freek zouden vinden.