Zomerconcert 2003 indrukwekkend

Maurits Ensemble 27 juni 2003

De laatste vrijdag van juni, 's avonds tegen achten. Een warme stille Mauritsstraat. Hier en daar lopen wat bewoners met een wijnfles onder de arm in de richting van het huis van Belinda en Antoni, Mauritsstraat 9. Diep rode en donkergroene wanden. Het huis ademt een Afrikaanse sfeer. Je zou niet gek kijken als je daarachter in die tuin Malaria opliep. Dingen aan de muren om lang naar te kijken.

Veranda door Belinda en Antoni ontworpen

Op de veranda aan de tuinkant een open kast met grote schelpen, een bladerloze boom van tin, een engelen-eiland van imitatiemarmer een fraai bewerkte Afrikaanse hoed. Alles hier lijkt een verhaal te hebben. In de gang staat Antoni met een buurman. Ze bekijken kleurig grafiek. De eglise des Jacobins in Toulouse. "daar ligt Thomas van Aquino begraven. Die kerk heeft maar twee schepen", expliceert de bouwmeester. "De pilaren staan dus middenin de kerk...". Er is koffie met boterkoek. Niet alle straatbewoners kennen elkaar. Er wordt wat om elkaar heen gedraaid. Hier en daar een hand, een lach en een "Oooh, wat een tuin".

Arjen & Antoni

Voor de tweede zomer achtereen gaat Arjen Vredenburg ons met zijn Maurits Ensemble laten horen hoe klassieke muziek klinkt in een herenhuis met open tuindeuren. Met zachte stem vertelt de heer des huizes dat Arjen met Edith, Nienke en Dieuke ons zullen trakteren op het Kwinten Quartet van Joseph Haydn. Drie violisten en een cellist stemmen hun instrument. Het decor is prachtig groen. Dan de stilte. Even wordt er niet geademd. De muziekanten kijken elkaar aan en opeens is Haydn overal.

Hoe levend kan muziek zijn...

Adembenemend. Degenen die dachten dat het de vier zou ontbreken aan professionaliteit: vergeet het maar. Indrukwekkend vakkundig. Geen technische overkill maar vooral veel gevoel. Oef wat zijn die op elkaar ingespeeld. Mocht je niet van klassieke muziek houden dan was dit de uitgelezen kans om het toch te leren. De muziek dwarrelt naar buiten. De bomen richten hun takken naar de veranda om beter te kunnen luisteren, een merel valt stil. Daar op de Mauritsstraat negen brengen we een klein uur door in verwondering. Toen was het pauze.

In de tuin staat Karel Greve, de (buur)man van de biologische wijnen. Rose, rood, wit, hij schenkt het allemaal en in meerdere smaken. Vraag hem wat er in zo'n fles zit en je krijgt een verhaal.

Karel & Antoni

Charmante gastvrouw praat met genodigden

Met een drankje en een zoutje wandelen de muziekliefhebbers door de tuin van het architectenduo. Weer zo'n extra grote tuin waar je tussen de struiken kunt verdwijnen en uiteindelijk rechts, om de hoek, achterin zelf nog een theehuis ontdekt. "De kinderen noemen dat prieel hun praathuis", aldus Antoni.

De sfeer is goed. Straatgenoten leren elkaar beter of voor het eerst kennen. Iedereen heeft wel een verhaal over de geschiedenis van zijn of haar Mauritshuis of over hoe het voelt om hier net te wonen in zo'n straat uit 1906.

Pianist vindt inspiratie...

Na de pauze zal de pianist Jan Jongbloed meedoen. Net geopereerd aan zijn achilluspees, kruipt hij achter de piano om zich in stilte voor te bereiden, terwijl men buiten een tweede glas neemt.

Belinda en Jan van Buiten

Tijdens de feestelijke pauze maken we kennis met Jan van Buiten. Jan is de vader van Belinda. Sinds een aantal jaar woont hij in het souterrain: "Beslist een stuk sfeervoller en gezelliger dan het flatje waar ik eerst zat". Niet zonder enige trots vertelt Jan ons dat hij dit jaar negentig wordt. Jan is een echte Hagenaar. Een bijzonder mens met veel kennis van boekhouding in het electrotechnisch bedrijf. "Voor de oorlog bij Siemens gewerkt, maar Siemens was Duits, dus na de oorlog kwam je dan bij Philips". "Ik denk dat ik straks ook maar eens mee kom luisteren. Maar eerst nog een glaasje witte wijn".

Het gaat schemeren. Tijd om de verandatrap weer te bestijgen.

Het ensemble zit alweer klaar. Men bereidt zich voor op het Quartet no I in C mineur Opus 15 voor piano, violin, viola en cello van Fauré.

Een van de violen heeft plaats gemaakt voor de piano. Andere klanken, prachtige klanken, soms wat vervreemdende passages, maar wederom indrukwekkend professioneel. Het publiek omarmt ook deze componist zonder problemen.

Ensemble in actie

Fauré geeft onze musici vleugels. Het is een genot om zo'n ensemble in de straat te hebben. Even laat de huistelefoon horen dat het hier om een echt huisconcert gaat. Het past eigenlijk wel prima bij het getokkel op de snaren (men strijkt nu even niet). We genieten we verder.

De baby luistert mee...

De laatste klanken en dan barst het applaus los. Het ensemble kan het niet laten om officieel te buigen. Met eenmaal voorover knikken is het echter niet gedaan. Eerst na de vierde knik verstomd langzaam het handgeklap. Buiten is het inmiddels donker. Het verandalicht kleurt de bladeren blauw.

De strijkers praten na en we worden nog eenmaal uitgenodigd om in de tuin een laatste glas wijn met Karel te delen.

RB