Dierenkliniek Wilhelminapark  

Mijn poezen haten autorijden en van het verpozen in een kattenmand worden ze ook diep ongelukkig. Daarom was ik dolblij met een nieuwe dierendokter om de hoek.

Speekuur
De deuren van “Dierenkliniek Wilhelminapark” aan de J. W. Frisostraat waren nog maar net geopend of ik zat er al op het spreekuur. Mijn twee dikke dames moesten hun halfjaarlijkse anti-vlooienprik. Het liefst was ik er met ze naar toe gewandeld, desnoods aan een riem, maar dat was geen optie. Toen maar samen met één van de andere drie baasjes erop afgestapt, elk een poezenbeest in de arm geklemd. Moet kunnen, dachten we. Niet dus. Het scheelde geen haar of ze waren uit onze armen gesprongen en richting het Rosarium gespurt. Dan hadden we ze nooit meer teruggezien. In de wachtkamer was het een heidens karwei om onze klaaglijk miauwende hartendiefjes in bedwang te houden.

Entertainen...
Inmiddels, een half jaar verder, zit ik er alweer met de dames. Veilig in hun mand dit keer. Met mijn camera mag ik wat foto’s schieten voor de Mauritssite.

Nadat dokter Evert-Jan de Boer mijn poezen hun jaarlijkse onderhoudsbeurt heeft gegeven, toont hij mij trots de praktijkruimtes. Drie artsen en drie assistentes bestieren de kliniek. Het zal niet eenvoudig voor ze zijn om in korte tijd een volledig klantenbestand op te bouwen, wat Evert-Jan beaamt. Ze doen dan ook veel aan pr. Open dagen, regelmatige mailings, aantrekkelijke kortingen. Onlangs nog een gezellig feestje voor kinderen en hun huisdieren op werelddierendag (waarmee ze het UN en het Stadsblad hebben gehaald). Men organiseert zelfs zogenaamde “Puppy-parties”. De vertederende foto’s van jonge hondjes die op de uitnodiging prijkten deden me bijna betreuren dat ik geen hond bezit. Maar om nou speciaal daarvoor een pup aan te schaffen is ook een beetje overdreven.

Wie weet bedenken ze ooit wel eens een kattenparty. Ja, ja, een dierenarts moet ook al gaan entertainen, wil hij/zij bij de tijd blijven.

Lichtreclame
Een moment heeft de naam van de praktijk in felle neonverlichting de voorgevel van het pand gesierd, zo heb ik vernomen. (Ik heb het niet eens gezien). Maar daarvoor zit men hier in de verkeerde buurt. Omwonenden hebben heftig geprotesteerd tegen deze vorm van “aandachttrekkerij” en met onmiddellijk succes. In plaats daarvan is er een vriendelijk uitziende belettering op de ramen aangebracht.

De prachtige letterlichtbak ligt nu werkeloos in de tuin.
Het pand, dat voorheen dienstdeed als tandartspraktijk met woonhuis, is in vier weken tijd grondig verbouwd. Er zijn twee spreekkamers, een wachtkamer, een laboratorium, een ruimte voor de opname en een operatiekamer. Boven de praktijk hebben vier kamerbewoners hun stekkie gevonden.

Website
Alle normale verrichtingen die je van een dierenartsenpraktijk kunt verwachten vinden er plaats. We kunnen er met onze dieren terecht voor een gezondheidsonderzoek van "neus tot staart", zogezegd, maar ook voor operaties.
Handig is ook dat de dierenkliniek beschikt over een uitgebreide website www.dierenkliniekwilhelminapark.nl/ waarop alle informatie over de praktijkvoering overzichtelijk is vermeld. En regelmatig nieuws over medische zaken met betrekking tot kleine huisdieren en over de vele speciale activiteiten die men organiseert.

Oorlogsgebied
Na mijn rondgang door het pand en een intermezzo met de katten die tijdelijk in de “gevangenis” van de praktijk logeren (zie kater Sjaak met "megafoon") mag ik een tweetal operaties bijwonen. Een sneeuwwit konijn dat zo uit de verhalen van Peter Rabbit lijkt te zijn gestapt, ging als eerste onder het mes.

Zijn tanden moesten eruit, want die veroorzaken het beestje een boel ellende. Hij kan ook goed zonder gebit door het leven, dus een kunstgebit is niet aan de orde. Na een verdoving ontdoet konijndeskundige Evert-Jan, (dat is hij echt!), geholpen door een dierenarts in opleiding uit Iran, het knaagdier van één van zijn voornaamste fysieke kenmerken: zijn knaagtanden. Het ziet er zielig uit, zo bewegingsloos als Konijn erbij ligt. De rode bloedsporen rondom zijn bek en nek komen macaber mooi uit op zijn prachtige witte vacht. Als dierenliefhebber moet ik even slikken, maar als fotograaf leef ik me desondanks uit. (Ik kan me even inleven in de fascinatie van fotografen voor hun camerawerk in oorlogsgebieden).

Zo is het wel weer genoeg

Vervolgens is de cavia aan de beurt. Zijn balletjes moeten eraf. Ik wist niet dat deze soort ook al moet worden ontmand.

Na de verdovingsprik wordt hij keurig geschoren rondom de betreffende plek. Een reuzengrote kruimeldief stand-by om de verwijderde haartjes meteen op te zuigen. Daarna wordt het arme beestje op een operatietafel uitgebonden die groot genoeg is voor het opereren van een Deense dog.

Hij krijgt een verdovingsmasker om zijn kopje. De rest wil ik niet meer meemaken. Zo is het wel weer genoeg.

Chip
Mijn poezen hebben een foto in hun dierenpaspoort gekregen, een speciale service van de praktijk. Het schijnt zelfs mogelijk te zijn deze te koppelen aan de chip die in hun vacht is geïmplanteerd. Als mijn lievelingen ooit vermist raken kan heel Nederland meteen een afbeelding van hen op het scherm te zien krijgen en vervolgens en masse met mij naar hen op zoek gaan. Mocht dit ooit gebeuren dan zal ik u onmiddellijk alarmeren via de Mauritssite.

PB

De operatie-outfit en het veterinaire team in hun tuin...

vlnr: Diane van Driel, EvertJan de Boer, Liesbeth Kok,
Maarten van en Heuvel, Marloes van de Vliet, Nicole Rijksen