Koninginnedag 2005

door Pauline Brenninkmeijer

30 april was stil, heel stil in de Mauritsstraat. Her en der hing de vlag uit, maar niet meer dan je op de vingers van twee handen kunt tellen. Wat daarbij in het oog sprong was het verschil tussen de eerste helft van de Mauritsstraat en de tweede.

Mauritsstraat noordzijde 30 04 2005

In de hele eerste helft telde ik slechts 1 vlag. De rest, een stuk of negen dus, hing in het tweede deel en dat zag er vanuit de verte nog wel feestelijk uit. Maar al met al een schrale oogst. Wat zegt dat over de bewoners? Zijn veel mensen op vakantie of zijn wij gewoon niet zo'n koningsgezind volkje. Ook al wonen we in een oranjebuurt.

Mauritsstraat zuidzijde 30 04 2005

Als ik over mezelf spreek, was het een kwestie van luiheid. Sinds mijn zoon twee jaar geleden eindexamen heeft gedaan bezitten wij ook een vlag, dus Ik had best die rood-wit-blauwe doek die een teken is van vaderlandsliefde, willen uithangen, maar ik stond er niet zo bij stil. Bovendien betrap ik mezelf op een diepgeworteld gevoel van schaamte. Zoiets banaals doe ik toch niet!
De monarchie is een verouderd instituut, puur voor de vorm. Maar omdat het nu eenmaal nog bestaat zou ik het niet willen afschaffen. Minister-presidenten komen en gaan. Weinigen onder hen roepen iets van nationale trots op. Jan Peter scoort hierin helemaal bedroevend laag. Gelukkig maar dat er dan in ieder geval met Beatrix nog valt te pronken. 25 jaar zit ze nu op deze post. Iedereen heeft de afgelopen week weer kunnen zien en lezen hoe eenzaam haar taak is. En hoe enorm haar inzet. Dankzij haar hebben we jaarlijks ten minste nog één volksfeest. Het verbaast me altijd weer hoe genoeglijk dan de sfeer op straat is in de stad, zolang je maar bij het Neude uit de buurt blijft.
's Avonds laat keek ik op de televisie naar de tv-film "De Kroon". Hoe Oud-minster Van der Stoel in een aantal bezoeken Signor Zorreguieta moest overhalen om niet op de bruiloft van zijn dochter te verschijnen. De regisseur heeft zijn eigen interpretatie aan de gebeurtenissen gegeven. Niettemin bood het een levensecht drama. Van der Stoel, die vanuit zijn politieke overtuiging tegen de monarchie is en zich met veel wezenlijker zaken wenste bezig te houden dan met iets triviaals als een koninklijk huwelijk, speelde het spel hard. In feite heeft hij, geheel tegen zijn principes in, ons koningshuis gered. Tijdens de aftiteling zagen we beelden van het huwelijk met "de kus" en een stralende Maxima en Willem Alexander. Het sprookje gaat deze eeuw nog wel even door.
Als ik nu heel eerlijk ben zou ik onze koninklijke poppenkast niet willen missen. Beatrix en Willem Alexander en Maxima en al die anderen, ik ben ze dankbaar dat ze dit blijven volhouden, ook al is het een onmogelijke opgave. En een beetje meer vaderlandsliefde vind ik in deze tijd ook niet ongezond. Volgend jaar zal ik voor het eerst de vlag uithangen op Koninginnedag, in het eerste gedeelte van de Mauritsstraat, waar ik woon. En wie weet volgen er dan wel meer.