Mevrouw Lovendaal
12 december 2009

Kijk, dit is mevrouw Lovendaal. Mia voor de intimi. Met haar rolator loopt ze elke dag helemaal naar Albert Heijn. Sinds ze aan haar rechter oog is geopereerd heeft ze erg veel last van tranen. Het traanafvoerbuisje is kapot. Met die zonnebril scheelt het iets. Eigenlijk is die bril niet bedoeld tegen de zon maar vooral tegen de wind. Een klein vlaagje wind en daar gaan de tranen weer. Zeker nu in december, nu de wind zo guur is. "Eigenlijk zou ik een bril willen hebben met gewone, niet geslepen gebogen glazen, die mijn ogen een beetje afschermen".

Mia Lovendaal, geboren in Limburg, woont al ruim 50 jaar in Mauritsstraat. Het is het ouderlijk huis van haar man, die er sinds 1937 woonde. Toen zij in 1951 trouwden zette zij dus ‘haar voeten onder andermans tafel’, zoals haar moeder het bij haar vertrek uit het zuiden omschreef. Van dat vertrek heeft mevrouw Lovendaal overigens geen moment spijt gehad.
Lovendaal herinnert zich de vele middenstanders die vroeger met paard en wagen of de auto langs de deur kwamen. Zo kwam op maandag de slager de bestelling opnemen. Ook de schoenmaker kwam langs, net als de groentenboer met een vrachtwagen vol groenten en fruit. Iedereen dromde om de wagen om te kijken of er iets van haar gading bij was. Het moest vooral goedkoop zijn, een belangrijk criterium in de jaren na de oorlog. ‘Wij moesten opbouwen. Je spaarde nog voor de dingen, zoals een ijskast of een tv.’ Net zoals het duidelijk was wanneer haar man ‘gebeurd’ had: behalve het bruine zakjemetinhoud nam hij dan altijd bloemen en gebak mee.
De Lovendaals waren snel in het bezit van een ‘kijkkastje’. ‘Want’, zo zei haar man; ‘ik hou er de kinderen mee thuis.’ Voordien keken hun twee dochters op woensdag en zaterdag bij anderen tv; na de aankoop kwamen de buurtkinderen ook bij hen.
Mevrouw Lovendaal houdt van de Mauritsstraat. Ze heeft genoeg aanspraak, veel gezelligheid en als het er op aankomt medeleven en concrete steun.