De oude linde
Door Pauline Brenninkmeijer
De oude linde heeft door de storm het loodje
moeten leggen. Ze stond in het Wilhelminapark, aan de stadskant, vlakbij de
rotonde. Van binnen was ze al behoorlijk aan het rotten. Dat kon je nu goed
zien aan het papperige hout. Als aandenken aan haar bestaan prijkt nu nog
een lang, dun stuk bast, als een speer in de lucht. Een ander gedeelte ligt
als speeltuig vlak naast het fietspad. Kinderen kunnen hier naar hartelust
op klauteren en klimmen.
Er is de afgelopen dagen heel wat werk verzet in het park door de mannen van
de parkdienst. Een dag na de storm waren de meeste gesneuvelde bomen die de
paden barricadeerden al verwijderd of verlegd. De dagen daarna zijn de meeste
bomen in mootjes gezaagd en afgevoerd met grote vrachtwagens. Soms functioneren
de dingen nog goed in Nederland, hoewel ik moet bekennen dat ik het park na
de dag van de storm een plaatje vond. Een woeste vijver, afgerukte takken
her en der verspreid, stapels bladeren op de grasvelden, de paden, de banken,
in de sloten. Het had voor mij nog wel even mogen duren.
Blij verrast was ik te ontdekken dat de mannen (want dat zijn het, stuk voor
stuk) van de Groendienst ook oog hebben voor kunst. Met veel gevoel voor schoonheid
hebben ze drie grote stukken bast van de oude linde naast elkaar opgesteld
langs het voetpad, vlak bij het beeld van de stenen waterbakken (dat totaal
in de schaduw valt van haar nieuwe concurrenten). Een conservator had het
niet beter kunnen bedenken.
De grillige vormen en de herfstachtige
goudbruine kleuren van deze houten natuurbeelden vormen een lust voor het
oog tegen de achtergrond van de vijver en de bomen in herfsttinten. Er was
geen voorbijganger die niet even stilstond en deze wonderschone aanblik op
zich in liet werken. Kinderen stapten van hun fietsje, honden piesten er tegenaan,
wandelaars in alle leeftijden vergaapten zich voor een moment. Kunst dus voor
iedereen. Charles Ex kan er met recht jaloers op zijn.
Toch maar even informeren voor de zekerheid, dacht ik, bij een meneer in een
voorbijtuffende vrachtwagen met groenafval: "Meneer, deze kunstwerken
sleept u hier toch hopelijk niet vandaan?" Wel dus. Het bestuur heeft
besloten dat één van de stukken boom wordt verzaagd en in de
lak gezet, om vervolgens onder een afdakje tentoon te worden gesteld voor
de parkbezoekers. Aan de jaarringen kunnen we dan zien wanneer bijvoorbeeld
Koningin Wilhelmina is gestorven. Althans, dat vernam ik een dag later toen
ik het bureau van de Groendienst aan de Prinsessenlaan verheugde met mijn
bezoek en daar onder andere te woord werd gestaan door Ruud Bosch. Ik kreeg
daar een warm onthaal, compleet met koffie. Nooit gemerkt dat dat kantoortje
daar zat en dat al die mannen vanaf die plek zo goed voor onze parken, plantsoentjes
en straten zorgen. De Mauritsstraat was een lastige straat, maar er woonden
gelukkig wel aardige mensen, zo begreep ik. De perikelen rond de opknapbeurt
van onze straat lag nog vers in hun geheugen.
Ruud Bosch heeft me toegezegd contact op te nemen met het Bestuur om mijn
voorstel, de kunstwerken daar nog een tijdje te laten liggen, te bepleiten.
We hopen er maar het beste van. In de tussentijd raad ik u, voor alle zekerheid,
aan, de gestorven oude linde in haar glorievolle reïncarnatie zo snel
mogelijk te gaan bewonderen, als u dat al niet had gedaan.