door Pauline Brenninkmeijer
Preparaties
Ondanks de ietwat ongelukkig gekozen datum -het is meivakantie- verzamelden zich zondagmiddag 27 april toch nog bijna twintig straatbewoners op nr. 47 om een huisconcert van het saxofoonkwartet, dat zich kortweg "Kwartet!" noemt, bij te wonen.
Het publiek loopt binnen
Gastheer Peter Verhaak bespeelde de baritonsaxofoon en werd bijgestaan door zijn drie vrouwen: Marleen van Geffen (sopraansaxofoon), Anja Oosterbeek (altsaxofoon) en Anneke van de Wetering (tenorsaxofoon). De voor de gelegenheid blinkend opgepoetste blaasinstrumenten vormden, in combinatie met haar uitbundig in jaren twintig tenue uitgedoste bespelers, een bont geheel.
Peter Verhaak
Voor de pauze speelde Kwartet 5 nummers van haar "ceedee". Allen
werden ingeleid middels een bijpassend gedicht*, geschreven
en gedeclameerd door Marleen van Geffen.
Telkens een gedicht vooraf...
Behalve werk van bestaande componisten speelde Kwartet twee composities van eigen hand. Eén daarvan, genaamd "Bustiaire" behoefde enige introductie. Een "bustiaire" is een niet bestaand woord dat Kwartet! foutief gebruikte voor het benoemen van een soort korset voor de buste. Het officiële woord hiervoor luidt "bustier". Marleen heeft hierop een komisch poëem geschreven, dat het dilemma van de moderne vrouw als onderwerp draagt. De vrouw die haar korset van zich afwerpt, zich bevrijdt van de knellende banden, maar als gevolg daarvan eenzaam vergrijst. We zullen het gedicht hieronder vermelden.
Anja Oosterbeek, Anneke, Anneke van de Wetering
, Marleen van Geffen
De bijbehorende muzikale compositie van Anja Oosterbeek maakte veel indruk. Terwijl de drie vrouwen er vrolijk op los bliezen, was het voor de gastheer hard werken geblazen. Maar het resultaat was er dan ook naar.
|
|
 |
Deze baritonsaxofonist schitterde zelfs een
moment solo. Je zo blootstellen aan je straatgenoten gaat je tenslotte niet
in je kouwe kleren zitten.
Het weer speelde aardig mee, waardoor de bezoekers zich in de pauze en na
afloop van het optreden aan de gemeenschappelijke, recent gerenoveerde, tuin
van nr. 45 en 47 konden verlustigen.
Pauze in de zon...
Na de pauze gaf Kwartet een aantal nummers ten beste van Duke Ellington en andere grootheden uit de jazz. Met opvallende stelligheid verkondigde Peter Verhaak ter afsluiting dat we over vijf jaar weer een nieuw huisconcert van Kwartet mogen verwachten.
Ook even pauze...
Pas dan hebben de vier blazers ook de resterende delen van een muziekstuk, dat zij nu ten uitvoer brachten, onder de knie. (U moet het uw recensent maar vergeven dat de naam van het betreffende stuk haar geheel is ontschoten.) Als hij eenmaal een dergelijke uitspraak doet, dan houdt hij zich daar ook aan, hetgeen hij, helaas voor al degenen onder u die deze keer verhinderd waren, naderhand nog eens beaamde.
Wilt u Kwartet toch (nog) eens horen spelen,
ze komen gaarne een deuntje blazen op uw 50e verjaardag, uw 25-jarig huwelijksfeest
en elk ander denkbaar feest of jubileum (zie hiervoor ook de informatie op
deze website onder de knop "Talent").
De serie huisconcerten in de Mauritsstraat begint zoetjes aan traditie te
worden, nadat vorig jaar het Mauritsensemble met haar bekoorlijke klanken
de spits afbeet. Wat is er nou heerlijker dan onze voordeur uit te wandelen
om een paar huizen verder of aan de overkant in een huiskamer op een stoel
neer te ploffen, waar we vervolgens worden getrakteerd op een intieme muzikale
ontmoeting. Geen lange rijen bij de ingang, de garderobe, het buffet. Geen
dure tickets of abonnementen. Gratis en onbeperkt consumpties die ons ook
nog op een dienblaadje worden aangereikt. En alleen maar gezellig publiek.
Bovendien uitermate handig voor het onderhouden van de contacten in de straat.
Dat alles treffen wij zo nu en dan in de Mauritsstraat. We kunnen niet wachten
tot het volgende Mauritstalent zich aandient. En als dat niet spontaan gebeurt,
dan weten we U wel te vinden. We hebben onze oren tenslotte niet in onze zak
zitten.
*
Ode aan de bustière
Vroeger kwamen minnaars immer te paard,
mannen, welgeschapen en fors bebaard.
Vol hartstocht hijgden ze 'ma chère';
liefst bevrijdden ze hun dame te zwaard.
De maagden, nooit gespeend van misère,
sleten hun dagen op hun derrière.
Hoe zoet klonken hun smachtende zuchten
als zij zich hesen in heur bustière.
De kuise kooi viel niet te ontvluchten,
dan nadat de vrouw verboden vruchten
in de geschonden schoot geworpen kreeg.
Daarna had zij weinig meer te duchten;
een ridder die haar aan zijn sabel reeg,
een vader die ontlast ter banke zeeg -
eervoller lot was geen vrouw beschoren,
mits zij daarna een rits kinderen kreeg.
Zij had dan wel haar onschuld verloren,
maar zij was als wederhelft herboren
en pronkte in haar nieuwe volière.
Vroeger kon het leven nog bekoren.
Tegenwoordig maakt de vrouw carrière:
zij draagt een moderne sportbrassière
en zucht verveeld in fitnesspaleizen.
Eigenlijk is zij gans sans manière.
De minnarij is voor deze lijzen
een snelle markt van loven en prijzen.
Verstrikt in seriële vrijage,
ziet men ze ongehuwd vergrijzen.
Afhankelijkheid is een blamage,
maar vrije liefde baart ook ravage:
niet zelden raakt zij verward in het net
van een romantische surmenage.
Dan blijkt bij een introspectieve chat:
stiekem toch op het witte paard gewed.
Het blijft tobben met de jacht en ´s vrouws aard.
Moet zij terug in het snoerend korset?
Marleen van Geffen
